| |
Piess owczarek belgijski ; malinois, tervuren, groenendal i lakenois obowiązuje wspólny wzorzec różnice występują jedynie w rodzaju szaty
Wygląd ogólny i charakter.
Pies harmonijnie zbudowany, proporcjonalny. Inteligentny, odporny, przyzwyczajony do życia na wolnym po~4etrzu, zbudowany tak, aby był odporny na zmiany temperatury w różnych porach roku i zmiany atmosferyczne, tak częste w klimacie belgijskim. Dzięki harmonii kształtów, wyniosłemu noszeniu głowy. Powinien owczarek belgijski sprawiać wrażenie elegancji i krzepkości. Które stały się udziałem reprezentantów tej rasy pracującej. Ze zdolnościami strażnika stada łączy szczególne zalety psa broniącego własności, a w potrzebie staje się on bez żadnego wahania gorliwym i odważnym obrońcą swego pana. Jest czujny i uważny, jego czujne i pytające spojrzenie zdradza inteligencję.
Głowa
Głowa jest dobrze rzeźbiona, długa (ale nie przesadnie), sucha. Czaszka i kufa są wyraźnie jednakowej długości, najwyżej może wystąpić bardzo nieznaczna przewaga długości kufy, co daje całości skończony wyraz. Wierzchołek nosa czarny, nozdrza rozwarte.
Kufa: średniej długości. zwężająca się stopniowo w stronę wierzchołka nosa. Grzbiet nosa prosty, widziany z profilu jest równoległy do górnej linii czaszki.
Wargi: daleko rozcięte, o cienkich tkankach, dobrze przylegające, silnie pigmentowane, dokładnie przykrywają śluzówkę,
Policzki: suche. płaskie choć muskularne.
Uzębienie: dobrze rozwinięte, szczęki ozdobione zębami mocnymi, białymi, równymi, dobrze osadzonymi Zgryz nożycowy tzn., że siekacze szczęki górnej powinny zachodzić na siekacze szczeki dolnej o dotykać do nich. Zgryz cęgowy jest tolerowany. a u przewodników nawet preferowany.
Stop: umiarkowany.
Łuki brwiowe: nie są wydatne. Kufa pod oczami dobrze cyzelowana.
Czaszka: średniej szerokości, proporcjonalnej do długości głowy, czoło raczej spłaszczone niż zaokrąglone, bruzda strzałkowa słabo wyrażona. Oglądana z profilu górna partia czaszki jest równoległa do grzbietu nosa.
Oczy: średniej wielkości, ani wyłupiaste, ani zbyt głęboko osadzone, nieco w kształcie migdału, koloru brązowego (preferowany ciemnobrązowy) brzegi powiek czarne. Spojrzenie bezpośrednie, żywe i inteligentne, pytające.
Uszy: kształtu idealnie trójkątnego, proste i sztywne, osadzone wysoko, o proporcjonalnej długości. Małżowiny uszne u nasady dobrze zaokrąglone.
Szyja: swobodna. Szyja jest lekko wydłużona, muskularna, bez podgardla rozszerza się stopniowo w stronę łopatek. W okolicy potylicy lekko wysklepiona.
Kończyny przednie
Zwarty kościec, muskulatura sucha i silna.
Łopatki; kości łopatki długie, skośnie ułożone, płasko i mocno związane, z kością ramienną tworzą kąt wystarczający na to, żeby zapewnić swobodną pracę łokci.
Ramiona: powinny poruszać się w płaszczyźnie idealnie równoległej do osi długiej ciała.
Podramiona: długie i muskularne.
Śródręcza: silne i krótkie, stawy wyraźne, bez śladów krzywicy.
Łapy: raczej okrągłe, palce wysklepione I zwarte. opuszki grube i elastyczne. Pazury grube i ciemne.
Tułów
Tułów jest silny, ale nie ciężki. Długość tułowia licząc od stawu barkowego do biodrowego jest w przybliżeniu równa wysokości w kłębie. U suk może ją nieznacznie przekraczać.
Przedpiersia: oglądane z przodu niezbyt szerokie, ale i nie wąskie.
Klatka piersiowa: niezbyt szeroka. ale za to głęboka i nisko sięgająca, jak u wszystkich zwierząt o dużej wytrzymałości. Jest ona utworzona z żeber wysklepionych w partii górnej.
Kłąb: zaznaczony.
Linia górna: ( grzbiet i partia lędźwiowa): prosta, szeroka. silnie umięśniona.
Brzuch: umiarkowanie rozwinięty, ani obwisły. ani zbyt podkasany, wdzięcznym łukiem przedłuża dolną linię klatki piersiowej.
Zad: bardzo lekko pochyły‚ szeroki, ale nie przesadnie
Kończyny tylne
Mocne, ale nie ciężkie, poruszające się w tej samej przestrzeni co kończyny przednie, ustawione prostopadle do podłoża.
Uda: szerokie i silnie umięśnione, kolano będzie w przybliżeniu prostopadłe do biodra, 
Podudzia: długie, szerokie i muskularne, odpowiednio wygięte (ukątowane) w stawach skokowych, ale nie przesadnie. Stawy skokowe blisko ziemi, szerokie i mocne, Oglądane z tyłu będą idealnie równoległe do siebie.
Śródstopie: solidne i krótkie. Pazury przydatne nie są pożądane.
Łapy: lekko owalne, palce wysklepione i zwarte. opuszki grube i elastyczne, pazury grube i ciemne.
Ogon
Ogon jest dobrze osadzony, silny u nasady, średniej długości. W spoczynku noszony zwisający, wierzchołek ogona zakręcony do tyłu na poziomie stawów skokowych. W akcji pies unosi ogon i bardziej go zakręca, ale nigdy nie może tworzyć obwarzanka, ani być zakręcony na bok.
Szata
Maska powinna otaczać fafle górne i dolne, spojenie warg i powieki jedną czarna strefą. Nawet przy jasnych maściach maska powinna być dobrze wyrażona.
Maści płowa, czarna, pręgowana i wszelkie odcienie pośrednie pomiędzy płowym a szarym lub czarnym. Niewiele białego na przedpiersiu i palcach jest tolerowane. Dla tervuren-ów. maść płowa z czarnym nalotem, będąca najbardziej naturalną, jest preferowana. Dla malinois maść płowa z czarnym nalotem jest obowiązkowa.
Włos pod względem długości, ułożenia i ogólnego wyglądu jest różny u różnych owczarków belgijskich. Stanowi on kryterium rozróżnienia poszczególnych odmian rasy. U wszystkich odmian włos powinien być zawsze obfity, zwarty, o dobrej fakturze, tworzący z wełnistym podszerstkiem doskonałą warstwę ochronną. Skóra: elastyczna i dobrze napięta na całym ciele. Zewnętrzne śluzówki dobrze pigmentowane.
Wzrost
Pożądany jest średni wzrost: 62 cm dla psów. 58 cm dla suk,
Tolerancja: mniej o 2 cm, więcej o 4 cm.
Chody
Chody są żywe i swobodne, pokrywające maksimum ziemi. Bez przerwy w ruchu, owczarek belgijski zdaje się być niezmęczalny. Z uwagi na wybujały temperament, zaznacza się u niego tendencja do poruszania się raczej po okręgu niż po linii prostej.
Niedoskonałości
Charakter: agresywny lub bojaźliwy.
Wierzchołek nosa, wargi. powieki: ślady de pigmentacji
Uzębienie" lekki tyło zgryz.
Oczy: jasne.
Łopatki: zbyt pionowe.
Kończyna tylna: słaba, staw skokowy prosty.
Łapy: luźne.
Ogon: zbyt wysoko noszony, tworzący obwarzanek, skręcony - noszony nie im linii pośrodkowej tułowia.
Włos; brak podszerstka.
Maść: kolory wyblakłe.
Wady dyskwalifikujące
Uzębienie: znaczny tyłozgryz, przodozgryz, braki niektórych przedtrzonowców: brak małego przedtrzonowca (P1), usytuowanego tuż za kłem, jest tolerowany i nie powoduje obniżenia oceny. Natomiast brak dwóch P1 lub któregokolwiek innego przedtrzonowca powoduje obniżenie oceny. Brak trzech przedtrzonowców powoduje dyskwalifikację.
Uszy: obwisłe lub manipulowane
Ogon: brak ogona lub ogon skrócony, od urodzenia lub z powodu amputacji.
Maść: białe plamy im innych miejscach niż palce i przedpiersie, u tervuren i malinois brak maski,
Charakter: osobniki nieprzystępne i przesadnie agresywne, jak też i osobniki zbytnio nerwowe są dyskwalifikowane.
Cechy płciowe: monorchizm i kryptorchizm.
Wymiary
Średnie normalne proporcje u psa owczarka belgijskiego, są następujące:
wysokość w kłębie: 62 cm
długość tułowia (od stawu barkowego do biodrowego): 62 cm
długość grzbietu (od kłębu do grzebienia miednicy>: 41 cm
obwód klatki piersiowej za łokciami minimum: 75 cm
wysokość klatki piersiowej: 31 cm
wysokość od ziemi do mostka: 31 cm
długość głowy: 25 cm
długość kufy: od 12,6 do 13 cm.
A. Długowłosa. Włos krótki na głowie, zewnętrznej powierzchni uszu i na dole kończyn, za wyjątkiem tylnej kral"4edzi kończyny przedniej, która od łokcia do nadgarstka jest ozdobiona frędzlą długich włosów. Na pozostałych częściach ciała włos długi, gładki, najdłuższy i najbardziej obfity wokół szyi i na przedpiersiu - tworzy kryzę i żabot. Otwór słuchowy ochroniony jest gęstymi włosami; poczynając od nasady ucha włosy są uniesione i otaczają głowę. Uda są porośnięte włosem bardzo długim i bardzo obfitym, tworzącym porki. Ogon jest ozdobiony długim obfitym włosem tworzącym pióro. Uwaga:
W odmianie długowłosej Groenendal: o długim jednolicie czarnym włosie. Tervuren: długi włos innego koloru niż czarny, z czarną maską. Dla maski określone jest minimum dokładnie ośmiu punktów pigmentacji. uszy, obie górne powieki, dwa górne fafle i dwa dolne fafle powinny być czarne. Niedoskonałości: włos wełnisty, lokowaty lub kręcony, włos niedostatecznie długi.
U Groenendael`a: odblaski czerwone we włosach, portki szare.
U Tervuren`a: brak czarnego nalotu lub skłonność do tworzenia plam na ciele, niedostateczna maska.
B. Krótkowłosa. Włos bardzo krótki na głowie. wewnętrznej powierzchni uszu I dolnych odcinkach kończyn. Krótki na pozostałej części tułowia, bardziej gęsty na ogonie i wokół szyi, gdzie zarysowuje się kryza, biorąca początek u nasady uszu i rozciągająca się aż do gardła. Także brzegi ud ozdobione są frędzlą z nieco dłuższych włosów. Ogon jest owłosiony równomiernie. Odmiana krótkowłosa nosi nazwę Malinois. Włos krótki o maści określonej powyżej im rubryce "szata" i z czarną maską. Te same punkty pigmentacji (w/w osiem), powinny być zabarwione na czarno. Włos krótki innej maści niż płowa nie jest uznawany. Niedoskonałości: włos półdługi tam gdzie powinien być krótki, twarde włosy rozsiane w krótkiej sierści, włos kręcony. Całkowity brak czarnego nalotu lub jego obecność w postaci plam, niedostatecznie wyrażona maska, zbyt silny czarny nalot na tułowiu jest niepożądany.
C. Szorstkowłosa Charakterystyczna dla tej odmiany jest twardość i szorstkość włosa, który jest nastroszony. Długość jego jest wyraźnie jednakowa na wszystkich partiach tułowia i wynosi około 6 cm. Ani włosy otaczające oczy, ani zdobiące kufę nie powinny być tak długie aby stwarzały wygląd psa brodatego. Tym niemniej obecność szorstkiego włosa na pysku jest obowiązkowa. Na ogonie nie powinno tworzyć się pióro. Odmiana o szorstkim włosie nazywa się Lakenois. Włos szorstki, płowy ze śladami czarnego nalotu, głównie na kufie i na ogonie. Niedoskonałości: włos zbyt długi jedwabisty, kręcony, falisty lub krótki. Kępki delikatnych włosów rozsiane w twardym włosie. Przesadna długość włosów otaczających oczy lub zdobiących dolną część głowy. Ogon puszysty.
Krzyżowanie odmian
Krzyżówki mieszane (międzyodmianowe) są zabronione, za wyjątkiem szczególnych przypadków, gdy zakaz ten jest złagodzony w następstwie zgody kompetentnych narodowych komisji hodowlanych. (Tekst uzgodniony w Paryżu w 1974 roku) Uwaga:
Psy powinny mieć dwa wyraźnie rozwinięte, normalne jądra, w pełni opuszczone do moszny.
|
|